Πολλές φορές έχουμε αναφερθεί στα χαρακτηριστικά της περιόδου. Ότι βρισκόμαστε δηλαδή σε μια φάση όπου αυτό που χαρακτηρίζει την εποχή που ζούμε είναι μια άνευ προηγουμένου επίθεση του κεφαλαίου στα δικαιώματα της εργατικής τάξης και του λαού. Μια ρεβανσιστικού χαρακτήρα επίθεση ξεριζώματος όλων των δικαιωμάτων που κατάφερε να κατακτήσει το λαϊκό κίνημα την περίοδο της ανάπτυξής του. Ταυτόχρονα, αυτή η επίθεση διεξάγεται σε μια εποχή όπου η εργατική τάξη βρίσκεται σε οπισθοχώρηση και το λαϊκό κίνημα δεν έχει ξεπεράσει (ίσα ίσα θα λέγαμε ότι ακόμα καθορίζεται από) την ήττα του περασμένου αιώνα.
Η διαδικασία της επίθεσης έχει ενταθεί -γιγαντωθεί θα μπορούσαμε να πούμε- τα τελευταία χρόνια με το ξέσπασμα της διεθνούς οικονομικής κρίσης. Έχουμε επισημάνει αρκετές φορές ότι αυτή η περίοδος θα χαρακτηριστεί από έντονες κοινωνικές συγκρούσεις, από μεγάλες κινητοποιήσεις και ξεσπάσματα. Ήδη τα τελευταία χρόνια βλέπουμε από την πλευρά του λαϊκού παράγοντα διάφορα ξεσπάσματα, μικρά ή μεγάλα, που θα μπορούσε να πει κανείς ότι θέτουν υπό αμφισβήτηση το ίδιο το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα. Διεργασίες που είναι σε φάση αναζήτησης νέων δρόμων και καναλιών περαιτέρω αμφισβήτησης και σύγκρουσης με τις επιλογές του συστήματος. Είναι προφανές, ότι σε αυτή τη διαδικασία θα εμφανιστούν αδυναμίες, ανεπάρκειες, αλλά και οι δυνατότητες που έχουν οι ίδιες οι μάζες να παρεμβαίνουν στις εξελίξεις, να τις επηρεάζουν, μέχρι ακόμα και να καθορίζουν πράγματα. Όλα αυτά είναι επίσης προφανές ότι δεν μπορούν να γίνουν με ένα γραμμικό τρόπο, αντίθετα, θα περάσουν μέσα από πολλούς δρόμους, μέσα από ήττες και νίκες, που θα διαμορφώσουν συνειδήσεις και συσχετισμούς δυνάμεων μέσα στην κοινωνία και το κίνημα, ώστε να τεθεί το ζήτημα της συγκρότησης ενός δρόμου έξω από το σύστημα και τις πολιτικές του, ακόμα ακόμα και για τη δημιουργία μιας νέας κοινωνίας απελευθερωμένης από τα δεσμά της εκμετάλλευσης. Βέβαια, όλα αυτά ακούγονται πολύ μακρινά, πολύ δύσκολα, ειδικά όταν τα ζητήματα που καλείται να αντιμετωπίσει το κίνημα είναι πολύ πιο πρώιμα. Βλέπουμε ότι αυτή τη στιγμή η εργατική τάξη παλεύει να διατηρήσει ακόμα και την ίδια της την ύπαρξη. Ότι αυτή τη στιγμή οι αγώνες έχουν σαν βάση τους την υπεράσπιση του δικαιώματος στη δουλειά, μέσα από την πάλη ενάντια στις απολύσεις, ή ενάντια στην κατάργηση στοιχειωδών δικαιωμάτων αναγκαία ακόμα και για την ίδια την επιβίωση των εργαζομένων. Βρισκόμαστε δηλαδή σε μια φάση υπεράσπισης των δικαιωμάτων μας, όπου το βασικό καθήκον είναι η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ στα αντιλαϊκά-αντεργατικά μέτρα. Η συγκρότηση της προοπτικής βρίσκεται στην ίδια την ανάπτυξη των αντιστάσεων. Μέσα στον αγώνα και στο κίνημα, μέσα στις μικρές και μεγάλες μάχες του λαού και της εργατικής τάξης θα αναγεννηθεί η δυνατότητα για το κίνημα να θέτει την προοπτική του.
Οι απολύσεις και το κλείσιμο του εργοστασίου στην Κοκα-κολα δεν αποτελούν μεμονωμένο γεγονός. Εντάσσονται σε ένα συνολικό πλαίσιο σχεδιασμών από την πλευρά του κεφαλαίου που έχει ξεκινήσει τα τελευταία χρόνια. Το ξερίζωμα της παραγωγικής βάσης της χώρας για την αναζήτηση φθηνότερου εργατικού δυναμικού στα Βαλκάνια, μαζί με το βάθεμα της εξάρτησης της χώρας στους ξένους ιμπεριαλιστές, αποτέλεσε στρατηγική επιλογή του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου στη χώρα μας. Οι απολύσεις και οι διαθεσιμότητες στο δημόσιο τομέα, το κλείσιμο της ΕΡΤ, οι απολύσεις των καθαριστριών του Υπουργείου Οικονομικών, οι σχολικοί φύλακες, οι διαθεσιμότητες στην εκπαίδευση, το κλείσιμο των Νοσοκομείων και του ΕΟΠΥΥ, εναρμονίζουν το δημόσιο τομέα, με τις απολύσεις του ιδιωτικού που είχαμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια. Είναι εύκολα αντιληπτό, ότι το δικαίωμα στη δουλειά χτυπιέται με τη μεγαλύτερη ένταση. Οι πολιτικές των μνημονίων τα τελευταία χρόνια έχουν φτιάξει στρατιές ανέργων και οδηγούν τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία στην εξαθλίωση. Οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, οι καθυστερήσεις στην καταβολή των μισθών, οι μειώσεις στους μισθούς και τα ευέλικτα ωράρια, έχουν δημιουργήσει έναν εργασιακό μεσαίωνα που μας γυρίζει πίσω σε μαύρες εποχές. Η έννοια της μονιμότητας και ασφάλειας δεν υπάρχει πουθενά και το φάντασμα της απόλυσης πλανάται πάνω από τα κεφάλια όλων των εργαζομένων.
Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι πολλές φορές δείχνουν αδύναμοι να συγκρουστούν με αυτές τις πολιτικές. Το εργατικό κίνημα είναι αποδυναμωμένο, η εργατική τάξη αποσυγκροτημένη, ο συνδικαλισμός ξεδοντιασμένος, χωρίς κύρος στη βάση των εργαζομένων, μιας και οι εργατοπατέρες έκαναν πολύ καλά τη δουλειά τους και οδήγησαν τις δομές του εργατικού κινήματος από την εκφύλιση στην αποσύνθεση. Κι όμως μέσα σε αυτό το πλαίσιο, υπάρχουν αγώνες σημαντικοί, κινητοποιήσεις που μας δίνουν κουράγιο, μας γεμίζουν αισιοδοξία. Ένας τέτοιος αγώνας είναι κι αυτός στην Κοκα-Κολα 3Ε. Ένας αγώνας απέναντι σε μια πολυεθνική-σύμβολο του καπιταλισμού. 112 μέρες, οι εργαζόμενοι δίνουν ένα δυναμικό μαχητικό αγώνα υπερασπιζόμενοι το δικαίωμά τους στη δουλειά. Αρνήθηκαν τις αποζημιώσεις της εταιρείας δείχνοντας ότι το δικαίωμα στη δουλειά δεν ανταλλάσσεται με χρήματα. Με το αίτημα να ξαναλειτουργήσει το εργοστάσιο της Θεσσαλονίκης βάζουν στο στόχαστρο την αποβιομηχάνιση και συγκρούονται με μία από τις στρατηγικές επιλογές του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου.
Οι εργαζόμενοι βγήκαν πλατιά στον κόσμο ζητώντας τη στήριξή του. Μέσα από το κάλεσμα για μποϋκοτάζ των προϊόντων της εταιρείας έχει ξεκινήσει μια πραγματικά αξιοθαύμαστη καμπάνια στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αλλά και στην υπόλοιπη Βόρεια Ελλάδα. Δεκάδες χιλιάδες αφίσες, εκατοντάδες χιλιάδες φυλλάδια και τα αυτοκίνητα να γυρνάνε καθημερινά στους δρόμους και να ενημερώνουν τον κόσμο. Η απεύθυνση στο λαό, που φαίνεται σαν βασικός άξονας γι’ αυτό τον αγώνα, συνήθως αποτελούσε το μεγάλο πρόβλημα των εργατικών αγώνων τα τελευταία χρόνια. Η εργατική τάξη, ειδικά σε περιόδους σύγκρουσής της πρέπει να απευθύνεται στο λαό, να ζητά τη στήριξή του και να δημιουργεί γεγονότα που θα μπορούν να ασκούν πιέσεις τόσο στο κεφάλαιο, όσο και στην κυβέρνηση που είναι το πολιτικό του προσωπικό. Η κατεύθυνση της συγκρότησης επιτροπών αλληλεγγύης ήρθε να συμπληρώσει «τα κενά» του μποϋκοτάζ. Το κάλεσμα και η συμμετοχή του κόσμου στις επιτροπές αλληλεγγύης μετατρέπει την απεύθυνση στον καταναλωτή σε απεύθυνση στον εργαζόμενο, τον άνεργο, το φοιτητή ή το μαθητή. Θέτει το ζήτημα της συγκρότησης ενός κινήματος ταξικής αλληλεγγύης που θα σταθεί με τον πιο ουσιαστικό τρόπο στο πλευρό των εργαζομένων της Κοκα-Κολα. Δίνει τη δυνατότητα σε ένα δυναμικό να συμμετάσχει σε κινηματικές διεργασίες, να κάνει τον αγώνα και δικιά του υπόθεση, να μοιραστεί προβληματισμούς, να συζητήσει ανοιχτά και ουσιαστικά, να δημιουργήσει συναγωνιστικές σχέσεις. Όλη αυτή η διαδικασία, πέραν της ουσιαστικής στήριξης στο συγκεκριμένο αγώνα, μπορεί να αφήσει παρακαταθήκες και για τους αγώνες που έρχονται. Το θεωρούμε πολύ ουσιαστικό να προχωρήσει η υπόθεση των επιτροπών. Οι οποίες με συνέπεια και συνέχεια να βρίσκονται τακτικά, με ανοιχτό κάλεσμα ώστε να έχει τη δυνατότητα να συμμετέχει όποιος θέλει, ούτως ώστε να γίνουν ενεργά τμήματα αυτού του αγώνα.
Μια αντίστοιχη διαδικασία πρέπει να υπάρχει κατά τη γνώμη μας και με όσους χώρους βρίσκονται σε κινητοποίηση. Εκτιμούμε ότι ο αγώνας αυτός στην Κοκα-Κολα αποτελεί σημείο αναφοράς πλέον για τους εργαζόμενους. Για το λόγο αυτό, άλλα αγωνιζόμενα κομμάτια εργαζομένων, όπως οι καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών, οι σχολικοί φύλακες, οι εργαζόμενοι σε σουπερμάρκετ, αλλά και άλλες κινητοποιήσεις είτε που θα γίνουν είτε που υπάρχουν και είναι στην αφάνεια, θα απευθύνονται για στήριξη και συμπόρευση και στους απεργούς της Κοκα-Κολα. Αυτή η δυνατότητα συμπόρευσης, όσων χώρων βρίσκονται σε κινητοποίηση είναι που φοβάται το σύστημα, καθώς θα αναδείξει τέτοιες δυνατότητες, που ακόμα κι εμείς οι ίδιοι θα αιφνιδιαστούμε.
Φυσικά και δε θα περιμέναμε από το συγκεκριμένο αγώνα να έχει απαντημένα όλα τα προβλήματα του εργατικού κινήματος. Προφανώς, δεν θα μπορούσαμε να κατηγορήσουμε τους εργαζόμενους για το ότι δεν έχουν λύσει το ζήτημα της συγκρότησης της εργατικής τάξης, ούτε προφανώς να απαντήσει τις αδυναμίες και τις ανεπάρκειες της Αριστεράς, που κατά την άποψή μας θα έπρεπε να έχει εμπλακεί σε αυτό τον αγώνα. Το ότι δεν έχει υπάρξει ένα κίνημα αλληλεγγύης στους απεργούς είναι περισσότερο πρόβλημα άλλων παρά του ίδιου του αγώνα. Αλήθεια δε θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα αν έδειχναν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους όλοι όσοι αναφέρονται στο κίνημα και την εργατική τάξη; Αν όλοι όσοι θεωρούν ότι το μέλλον ανήκει στον κόσμο της δουλειάς στέκονταν στο πλευρό των απεργών; Μάλλον θα μιλούσαμε για πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες. Ακόμα κι έτσι όμως, υπάρχουν κάποια ζητήματα που προβληματίζουν εύλογα. Το σύνθημα «όχι στη βουλγάρικη κοκα-κολα» για παράδειγμα, θεωρούμε ότι περισσότερο διχάζει παρά ενώνει το λαό, δημιουργεί μεγαλύτερα προβλήματα στη συσπείρωση ενός κόσμου γύρω από αυτόν τον αγώνα, παρά βοηθάει στο να προχωρήσει η υπόθεση. Όμως, δε θεωρούμε ότι πρέπει αυτές οι διαφωνίες που έχουμε εμείς, και που έχει και άλλος κόσμος και δυνάμεις να τίθενται σαν αιτία ή αφορμή για να μη στηρίζεται αυτός ο αγώνας. Αν περιμένουμε πότε θα συμφωνήσουμε στο 100% με έναν αγώνα για να μπούμε να τον στηρίξουμε, μάλλον θα κοιτάμε παθητικά τις εξελίξεις μέχρι τα βαθιά γεράματα.
Γι’ αυτούς τους λόγους, θεωρούμε ότι ο αγώνας που δίνουν οι απεργοί της Κοκα-Κολα είναι μια μάχη κεντρικού πολιτικού χαρακτήρα. Ένας αγώνας που δίνεται για λογαριασμό ολόκληρης της εργατικής τάξης, όλου του λαού. Ένας αγώνας που μας φέρνει πιο κοντά στην ανασυγκρότηση της εργατικής τάξης. Η απεργία αυτή πρέπει να γίνει υπόθεση όλων μας. Να στεκόμαστε στο πλευρό των εργαζομένων, να συμμετέχουμε στις εξορμήσεις και τα καλέσματά τους, να ανοίγουμε το ζήτημα σε γνωστούς, φίλους και συναδέλφους, αλλά και πλατιά να σηκώνουμε όσο βάρος μπορούμε για την ενημέρωση του λαού της Θεσσαλονίκης. Να καλέσουμε όλο το κόσμο σε επιτροπές αλληλεγγύης που θα σταθούν ουσιαστικά στο πλευρό των εργαζομένων.
Ως Πρωτοβουλία Νέων Εργαζομένων-Ανέργων βρεθήκαμε αρκετές φορές στο πλευρό των απεργών και δηλώνουμε ανοιχτά ότι θα συνεχίσουμε να το κάνουμε. Θα συνεχίσουμε να είμαστε δίπλα στους εργαζόμενους της Κοκα-Κολα μέχρι να λυγίσει η εταιρεία, μέχρι να επιστρέψουν όλοι στη δουλειά τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου