Παρασκευή 21 Μαρτίου 2014

Για τα προγράμματα "Κοινωφελούς εργασίας"


Εργασιακά δικαιώματα VS Προγράμματα Κοινωφελούς Χαρακτήρα.Ποιος ωφελείται τελικά;
(Εισήγηση της Πρωτοβουλίας στην εκδήλωσή της για τα προγράμματα κοινωφελούς εργασίας τον Μάρτιο 2013)
Εγώ θα ξεκινήσω δίνοντας μερικά επίσημα νούμερα. Οι εγγεγραμμένοι στον ΟΑΕΔ άνεργοι για το Φλεβάρη του ’13 είναι 1.054.655. 100.000 περίπου περισσότεροι από το ’12. Το 67%, 673.428, αντιστοιχούν στην ηλικιακή ομάδα των 30-50. Το ανεπίσημο ποσοστό είναι ακόμα μεγαλύτερο και αυτοί που δικαιούνται επίδομα ανεργίας είναι μόλις 230.560.


Η συζήτηση που κάνουμε σήμερα γίνεται υπό το βάρος αυτής της τεράστιας πίεσης. Την πίεση που ασκεί, στους ανέργους και στις οικογένειες τους, η φτώχεια, η ανέχεια, η εξαθλίωση, η αδυναμία κάλυψης βασικών αναγκών επιβίωσης. Την πίεση που, εμείς οι νέοι στην αγορά εργασίας τους, δεχόμαστε μη μπορώντας να βρούμε ούτε ένα μεροκάματο, να προγραμματίσουμε, οχι το μακρινό, ούτε καν το άμεσο μέλλον μας. Που ξέρουμε καλά πως αν οι γονείς μας δεν έχουν, απλά δε μπορούμε να τα βγάλουμε περα.
Αυτήν ακριβώς την πίεση χρησιμοποιούν η Κυβέρνηση και τα αφεντικά της για εξυπηρετήσουν το στόχο τους. Τη διάλυση των εργασιακών, κοινωνικών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, περνώντας κάθε μέρα –κυριολεκτικά- το ένα αντιλαικό μέτρο μετά το άλλο. Η μακροχρόνια ανεργία, η αποσυγκρότησή, η ανεμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας, η απομόνωση, η σταδιακή υποχώρηση των αντιστάσεων μας είναι σημαντικά όπλα τους.
Ακούγοντας κάποιος τις έννοιες «εθελοντισμός», «κοινωφελής εργασία», «ωφελούμενος», «κοινωνικές επιχειρήσεις» θα πίστευε οτι μιλάμε για έναν παράδεισο προσφοράς και πρόνοιας. Στην παραγματικότητα όμως, είναι η μετατροπή της δουλειάς σε δουλεία. Εργασιακές σχέσεις που διαμορφώνουν το μοντέλο του σύγχρονου σκλάβου, που τον χρησιμοποιούν όπως και όποτε θέλουν, με όποιο μισθό θέλουν, τον πληρώνουν όποτε θέλουν και αν θέλουν, τον απολύουν χωρίς αποζημίωση, δεν τον ασφαλίζουν που σημαίνει δεν έχει ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, δεν έχει δικαιώματα, δεν έχει ζωή.
Ο δρόμος άνοιξε δειλά 30 χρόνια πριν, όταν με το πρόσχημα της ευελιξίας , ξεκίνησε η εφαρμογή της ελαστικής δουλειάς ταυτόχρονα με την κουβέντα για την άρση της μονιμότητας. Η κατάργηση της σταθερής δουλειάς, ντύθηκε με διάφορους μανδύες στην διαδρομή. Μερική απασχόληση, εργασιακή εμπειρία, μπλοκάκια, ενοικίαση εργαζομένων, ΤΟΠ.Σ.Α, stage... και τελευταία η κοινωφελής εργασία, τα ΚΟΧ.
Ποιοι κρύβονται πίσω από τα ΚΟΧ; Στήθηκαν ΜΚΟ μέσα σε μια νύχτα, ζωντάνεψαν άλλες μόλις μυρίστηκαν μη κυβερνητικό χρήμα, ξεπήδησαν εθελοντικοί σύλλογοι, η εκκλησία, οι δήμοι έστησαν δικές τους, το Ινστιτούτο Μικρών Επιχειρήσεων της ΓΣΕΒΒΕ, μέχρι και η ΓΣΕΕ μέσω του Ινστιτούτου Εργασίας, να λειτουργήσουν σαν γραφεία ενοικίασης και να κερδίσουν το 5% για κάθε προσληφθέντα, σύνολο 150 ευρώ το κεφάλι.
Εμείς που εργαζόμαστε στα ΚΟΧ ονομαστήκαμε ωφελούμενοι. Ονομάζουν ωφέλεια την 5μηνη δουλειά, με 25 ευρώ τη μέρα μεροκάματο, χωρίς δικαίωμα αδειών, δώρων, επιδομάτων, προσαυξήσεων, το ένσημο ανειδίκευτου εργάτη –ανεξαρτήτως ειδικότητας,χωρίς να τηρείται κανένα μέτρο ασφάλειας και προστασίας των εργαζομένων – ήδη μετράμε 2 εργατικά δυστυχήματα, θανάτους συναδέλφων πάνω στη δουλειά και πληθώρα εργατικών ατυχημάτων που κρύβονται κάτω από το χαλάκι, με εκφοβισμούς και απειλές ότι αν κινητοποιηθείς συμμετέχοντας σε απεργίες, λείπεις αδικαιολόγητα από τη δουλειά και μπορεί να οδηγηθείς σε απόλυση – 3 απολύσει συναδέλφων στα Γιάννενα. Η σύμβαση που υπογράψαμε προλαβαίνει σε 1,5 μόλις σελίδα να ανατρέψει και να διαλύσει ότι με αγώνες αιώνων κατακτήθηκε τονίζοντας το « παρα τα όσα ορίζει η εργατική νομοθεσία και οι συλλογικές συμβάσεις» καθώς και το οτι η καταβολή του μισθού μας είναι μεν μηνιαία αλλά εξαρτάται άμεσα απο τη ροή του προγράμματος ΕΣΠΑ». Έτσι δε δεσμεύεται κανείς σε κανέναν και η απληρωσιά μας μετατίθεται σε γραφειοκρατικές καθυστερήσεις καθώς και σε αφέλεια ορισμένων δημάρχων.
Ποιος είναι ο εργοδότης μας; Έχουμε δυό εργοδότες, αυτόν με τον οποίο υπογράφουμε σύμβαση, τη ΜΚΟ ή τη ΓΣΕΕ και αυτόν στον οποίο δουλεύουμε. Αν μιλήσεις για υποχρεώσεις έχουν και οι δύο να σου χρεώσουν, είναι και οι δυο εργοδότες, αν μιλήσεις για δικαιώματα δεν ξέρει κανείς ποιός είναι ο εργοδότης. Αυτήν τη στιγμή, στη Θεσσαλονίκη εργάζονται στα 5μηνα, κοντά στις 7.000 χιλιάδες άνθρωποι. Τις δύο μεγαλύτερες προκηρύξεις ανέλαβαν η ΑΡΣΗ και η ΙΝΕ ΓΣΕΕ, με το μεγαλύτερο κομμάτι των εργαζομένων να “ενοικιάζεται” σε δήμους.
Σε αυτή τη συναλλαγή μεταξύ κράτους και δήμων, το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ, απορροφά σχεδόν το 60% των θέσεων απασχόλησης στο συγκεκριμένο πρόγραμμα και σφραγίζει σαν εργοδότης πια την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και την κατάργηση της εργατικής νομοθεσίας. Η ΓΣΕΕ πλάι πλάι με τον πρόεδρο του εργατικού κέντρου, με το πρόσωπο στυγνού εργοδότη, την περασμένη Τρίτη στάθηκαν απέναντι στους εργαζόμενους που κάναμε διαμαρτυρία για τα δεδουλεύμενα μας. Διάλεξαν ξεκάθαρα θέση και μεριά, αυτήν της επίθεσης, τονίζοντας διαρκώς πόσο ευχαριστημένοι πρέπει να είμαστε που τουλάχιστον δουλεύουμε κάπου, ότι οι κινητοποιήσεις “σας”,όπως είπε ενδεικτικά ο Πρόεδρος του ΕΚΘ, δε θα οδηγήσ ουν πουθενά και θα δημιουργήσουν περαιτέρω προβλήματα. Ξέρουμε πως ότι το ποσό που αντιστοιχεί στις μη κερδοσκοπικές εταιρείες είναι περίπου 9.400.000, τα 6.000.000 τα παίρνει η ΓΣΕΕ Αυτές είναι οι ηγεσίες που οδήγησαν το εργατικό κίνημα στην αποσυγκρότηση του, αυτοί που πρόλαβαν πρώτοι να αποτελέσουν όχι μοχλό πίεσης υπέρ αλλά κατά των εργαζομένων. Αλλά, ετσι είναι όταν η ΓΣΕΕ στηρίζεται στο κρατικό χρήμα.
Με προκλητικότητα και επαιγμό έθεσαν για άλλη μια φορά το ερώτημα, “καλά κι εσείς δεν είδατε τι υπογράφατε;” προσπαθώντας να μεταθέσουν σε μας την ευθύνης της επιλογής του προγράμματος. Δεν το επιλέξαμε, υπογράψαμε τις συμβάσεις με το πιστόλι στον κρόταφο. Με τη μακροχρόνια ανεργία να δημιουργεί πλέον προβλήματα επιβίωσης στο μεγαλύτερο κομμάτι των εργαζομένων. Ξεχνάνε ότι στον καπιταλισμό δεν καθορίζει ο άνεργος που πάει να δουλέψει τις συνθήκες και τους όρους εργασίας. Αυτλο είναι ζήτημα ταξικής πάλης και δεν είναι ζήτημα που μπορεί να το απαντήσει κανένας μόνος του.
Αποτελούν άραγε οι συμβάσεις μας έεενα πρόγραμμα; είναι τα ΚΟΧ μια μεμονωμένη περίπτωση; είμαστε η εξαίρεση ή κανόνας που θέλουν απαράβατα να τηρείται από δω και πέρα στις εργασιακές σχέσεις. Είναι καθαρό το μέλλον που θέλουν και ετοιμάζουν για όλους μας. Τα ΚΟΧ να καταργούν ότι αποτελεί κατάκτηση, δικαίωμα, ασφάλεια, χρησιμοποιούνται σαν Δούρειος Ίππος για την εκμετάλλευση και υποδούλωση των εργαζομένων και των ανέργων. Την εφ’ ορου ζωής εργασιακή ανασφάλεια, περιπλάνηση, ανέχεια με στόχο την υποταγή στις διαθέσεις του κεφαλαίου.
Δε μένει περιθώριο για καμιά αυταπάτη.Ποιοι ωφελούνται; Σίγουρα όχι οι άνεργοι που προσλαμβάνονται μ’ αυτές τις σχέσεις εργασίας,ούτε οι 400.000 άνεργοι που με χειρότερους όρους και χαμηλότερο μισθό θα μπουν στο επόμενο πρόγραμμα που εξαγγέλθηκε. Σε καμία περίπτωση δε μένουν στο απυρόβλητο οι ήδη εργαζόμενοι, αφου τέτοια προγράμματα λειτουργούν ως μοχλός πίεσης για τη συρρίκνωση και των δικών τους δικαιωμάτων. Τα ΚΟΧ είναι ένα ακόμη όχημα κατάργησης της δουλειάς με δικαιώματα, της κατάργησης της μόνιμης και σταθερής δουλειάς, των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, του κατώτερου μισθού, της συλλογικής έκφρασης και διεκδίκησης. Ένα ακόμη εργαλείο διάσπασης των εργαζόμενων σαν συλλογικότητα, της αποσυγκρότησής τους από ομάδα με κοινά συμφέροντα απέναντι στον κοινό αντίπαλο, σε άτομα. Όταν καταργούνται όλες αυτές οι κατακτήσεις της εργατικής τάξης το κέρδος είναι σίγουρα του κεφαλαίου.
Το σύστημα της εκμετάλευσης, φοβάται τους νέους σαν συλλογικότητα με κοινά συμφέροντα και τους κρατάνε άνεργους με διαλείματα δήθεν δουλειάς. Γιατί οι εργαζόμενοι στην βάση της δουλειάς συγκροτούνται στην βάση κοινών συμφερόντων, αναγνωρίζουν τον πραγματικό εχθρό, πολιτικοποιούνται και οργανώνονται για να αντισταθούν και να διεκδικήσουν. Γι’αυτο μας διασπούν. Μας θέλουν μόνους, αδύναμους, φοβισμένους , χωρίς εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας, χωρίς δικαιώματα, ώστε να είμαστε έρμαια στις διαθέσεις τους. Αυτό εννοούν όταν λένε ωφέλεια.
Όλοι μαζί οργανωμένα προσπαθούν να μας πείσουν ότι το μέλλον του κόσμου της δουλειάς είναι οι εικόνες που δείχνουν στις ειδήσεις όπου άνεργοι ψάχνουν στα σκουπίδια για τροφή, εργαζόμενοι που τρέμουν την μέρα της απόλυσης, «κακόμοιρους» που δίνουν δίκιο στον εργοδότη γιατί «δυσκολεύεται» και να εξασθενήσουν στη μνήμη μας τις μεγαλείωδεις μάχες που έχει δώσει το εργατικό κίνημα. Όπως το έθεσε και ο Φούχτελ στην Ελληνογερμανική Συνέλευση, να βρεθεί τρόπος να απασχοληθούν εθελοντικά οι νέοι στους δήμους και το δημόσιο, για να μη νοιώθουν άχρηστοι, τζάμπα δουλειά για «ψυχοθεραπεία». Οι άνεργοι και οι εργαζόμενοι όμως ξέρουμε καλά τι σημαίνει να πουλάς την εργατική σου δύναμη. Η δουλειά για μας δεν είναι ψυχοθεραπεία, δεν είναι χάρη. Ξέρουμε πως κανένα μας δικαίωμα δεν παραχωρήθηκε από τη μεγαλοψυχία του κεφαλαίου και ότι όλα κατακτήθηκαν με αγώνες και μας ανήκουν.
Όσο και αν φαίνεται ότι οι εργαζόμενοι πείθονται από το σύστημα και δεν αντιδρούν, δεν είναι έτσι, μπορεί να πειθαναγκάζει με την κυριαρχία του και τους μηχανισμούς του, αλλά δεν μπορεί να πείσει. Κανένας μηχανισμός ισχύος, κανένα προπαγανδιστικό μέσο δεν μπορεί να αλλάξει την ταξική πραγματικότητα. Μπορεί να την εξωραΐσει, να τη συγκαλύψει, να την παραστήσει ως φυσική και αναγκαία. Μπορεί να εκβιάσει, να απειλήσει, να εξαναγκάσει. Δεν μπορεί όμως να πείσει κανέναν γιατί κανείς δεν μπορεί να αποδεχτεί ότι καλά κάνει και αδικείται!
Αυτή τη στιγμή σε όλη την Ελλάδα οι εργαζόμενοι ΚΟΧ συναντιούνται παρόλη την τρομοκρατία και τη λάσπη. Αντιλαμβάνονται την ανάγκη της συλλογικής διεκδίκησης και απο κοινού κάνουν σημαντικές προσπάθειες μέσα από πρωτοβουλίες και επιτροπές να διεκδικήσουν όλα όσα τους αρνούνται. Με αιτήματα για “άμεση καταβολή των δεδουλευμένων” , “ Ίδια δικαιώματα με όλους τους εγαζόμενους στο χώρο εργασίας τους” , “ Δωρεάν μεταφορές” καθώς και τήρηση όλων των μέτρων προστασίας”.
Για μας, την πρωτοβουλια νέων εργαζομένων και ανέργων, είναι καθαρό πως η μόνη δίεξοδος από την επίθεση που το σύστημα και οι υπηρέτες του διεξάγουν, είναι η συγκρότηση μας. Η προσπάθεια να οργανωθούμε και παλέψουμε συλλογικά σε όλους τους χώρους που δρούμε και κινούμαστε. Σε προτωβουλίες σε επίπεδο γειτονιάς, στη δουλειά μας, στην καθημερινότητα μας, σε μικρούς και μεγάλους αγώνες.
Έχουμε να αντιμετωπίσουμε ένα σύστημα πάνοπλο, έτοιμο να πάρει τα πάντα. Πρέπει να ξεδιαλέξουμε τους εχθρούς από τους φίλους. Να δούμε καθαρά πως η επίθεση του καπιταλιστικού συστήματος στο λαό και τη νεόλαια είναι συνολική και μόνο πάνω σ’ αυτήν τη βάση ,μπορεί να βασιστεί η συγκρότηση κινημάτος. Η διαμόρφωση διεκδικητικών στόχων που «πατάνε» και εκφράζουν αυτές τις αντιθέσεις, η μαχητική τους προώθηση. Η συνειδητοποίηση της ανάγκης να αγωνιστεί, να απεξαρτηθεί από τις λογικές της ανάθεσης που του μάθαιναν τόσα χρόνια οι σωτήρες. Η κόντρα με τις αυταπάτες που καλλιεργούν αριστεροί και δεξιοί σωτήρες, πως με την αύξηση των εκλογικών ποσοστών ή της εκλογικής τους δύναμης μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο.
Η ανάπτυξη της πάλης σε μια βάση αντικαπιταλιστική αντιιμπεριαλιστική, η ανύψωσή της σε συνολική αντιπαράθεση, αναμέτρηση, ανοίγει τον δρόμο για την πολιτικοποίηση των αγώνων. Η διαμόρφωση των όρων που να πείθουν ότι η διέξοδος είναι όχι μόνο υπαρκτή αλλά και εφικτή. Εκεί θα βασιστεί η συγκρότηση των λαϊκών δυνάμεων. Τότε η τρομοκρατία εργοδοτική ή κρατική δεν θα τους σταματά, δεν θα υποκύπτουν στους εκβιασμούς, δεν εγκλωβίζονται σε εκλογικές αυταπάτες.
Τέτοιες πρωτοβουλίες μπορούν να συσπειρώσουν κόσμο, να ξαναδώσουν στη συλλογικότητα την αξία της, να δημιουργήσουν ελπίδα ότι μπορεί να αγωνιστεί, μπορεί να νικήσει, να τον βγάλουν στον δρόμο του αγώνα. Στην διαδικασία των αγώνων θα σπάσουν την ηττοπάθεια.
Θα καταλάβουν ότι σ’ αυτή τη κατεύθυνση χρειάζονται και άλλοι και θα ψάξουν να τους βρουν και να συντονιστούν στην βάση κοινών προβλημάτων ή γενικότερων, να δράσουν μαζί, να δώσουν προοπτική στους αγώνες τους.
Στον αγώνα για την δική μας ρεβάνς
Πολύ αγώνες έχουν γίνει για να κατακτηθούν τα δικαιώματα και να ψηφιστούν νόμοι που κατοχυρώνουν ορισμένα δικαιώματα των εργατών και σήμερα, η κυβέρνηση σε συνεργασία με την ντόπια και την ξένη τρόικα γκρεμίζει τις βασικές καταχτήσεις της εργατικής τάξης. Στόχος τους να μην αφήσουν τίποτα όρθιο που να θυμίζει καταχτήσεις.
Οι μέρες που ζούμε είναι πρωτόγνωρες αλλά όχι πρωτότυπες και δείχνουν τις διαθέσεις του μεγάλου κεφαλαίου, ξένου και ντόπιου, και της κυβέρνησης να τελειώνουν οριστικά με τα δικαιώματα των εργαζομένων μιας και θεωρούνται βαρίδιο για την ανάκαμψη της οικονομίας και παρωχημένες αντιλήψεις. Μέχρι και ο Όρος δουλειά επαψε να χρησιμοποιείτε… το νέο όνομα είναι απασχόληση.
Οι εργαζόμενοι θεωρούνται υπεύθυνοι για τα χρέη και τα ελλείμματα. Υπεύθυνοι γιατί κατανάλωναν περισσότερα από όσα παρήγαγαν.
Το κεφάλαιο και οι πολιτικοί του υπηρέτες κλιμακώνουν την πιο άγρια επίθεση στην ιστορία του κινήματος σε βάρος του κόσμου της δουλειάς. Επίθεση που γκρεμίζει καταχτήσεις και σαρώνει δικαιώματα που κερδήθηκαν μέσα από σκληρούς και αιματηρούς αγώνες πολλών δεκαετιών. Το κεφάλαιο, η αστική τάξη δηλαδή, μπορεί να αισθάνεται υπερήφανη που έχει στις υπηρεσίες της μια τέτοια κυβέρνηση και ένα τέτοιο πολιτικό συνασπισμό, που είναι διαθέσιμο και αποφασισμένο να καταργήσει τις πολύχρονες καταχτήσεις των εργαζόμενων.
Στο έργο της κυβέρνησης, συνδράμει και η φασιστική συμμορία ης χρυσής αυγής πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα, νοικιάζει η ίδια έλληνες εργαζόμενους στα αφεντικά με 15 και 10 ευρώ μεροκάματο για να φύγουν οι ξένοι, κάνει μπραβιλικια σε δημάρχους για να ιδιωτικοποιηθούν υπηρεσίες του δήμου, τρομοκρατεί απεργούς. Είναι δηλαδή ο πάγκαλος και ο Μητσοτάκης του 2013, ο λαγός που έλεγαν παλιά, σε πατριωτικό σε εισαγωγικά περίβλημα.
Μαζί με τα ΜΜΕ, που αποπροσανατολίζουν τον λαό μεταφέροντας επιλεκτικά την είδηση και προβάλουν εκβιαστικά διλήμματα και συκοφαντίες ενάντια στον κόσμο της δουλειάς , μαζί με την τυφλή σε εισαγωγικά δικαιοσύνη που χτύπα τους αγώνες και τις διεκδικήσεις των εργαζομένων. Με δυο λόγια, το αστικό μπλοκ εξουσίας, οικονομικό και πολιτικό, τον καιρό αυτό βρίσκεται σε πλήρη δράση και πολύπλευρη ενάντια στα εργατικά και λαϊκά στρώματα.


Τι μετρά προωθεί η κυβερνητική τρόικα…
• Καταργεί ουσιαστικά την κοινωνική ασφάλιση και τις συντάξεις.
• Καταργεί τα δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα και το επίδομα άδειας.
• Καταργεί τον κατώτερο μισθό.
• Καταργεί τις συλλογικές συμβάσεις.
• Καταργεί το 8ωρο(όχι φυσικά για να γίνει 7ωρο ή 6ωρο).
• Μειώνει τους μισθούς και ταυτόχρονα αυξάνει τη φοροεπιδρομή, άμεση και έμμεση, στο εισόδημα των εργαζόμενων μαζών.
• Χωρίζει τους εργαζόμενους σε νέους και παλιούς με διαφορετικά δικαιώματα και μισθό.
• Καταργεί τα επιδόματα παιδιών.
• Καταργεί το δικαίωμα σε περίθαλψη χιλιάδων ανέργων
• Μειώνει το επίδομα ανεργίας και αυξάνει τις προϋποθέσεις για την επιδότηση (400 ένσημα/ ολυμπιάδα).
Με δυο λόγια, η αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό καταργούν τα εργατικά δικαιώματα και μας οδηγούν σε ένα εργασιακό μεσαίωνα, δίνοντας τη δυνατότητα στο κεφάλαιο να χρησιμοποιεί τον εργαζόμενο όπως θέλει.
Από την άλλη πλευρά, η δράση δυνάμεων που αναφέρονται στην Αριστερά και στο κίνημα όπως το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλοι, με την γενικότερη πολιτική τους κατεύθυνση δυσκολεύουν και βάζουν εμπόδια στην ανάπτυξη του κινήματος. Με αιτήματα που έχουν προκαθορίσει και που δεν χωράμε όσοι δεν τα υιοθετούν -δηλαδή μόνο τα μέλη τους- με προτάσεις για μετά από δω τι, με απογειώσεις για αντεπίθεση, θεωρούν μικρούς τους αγώνες για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων αν αυτοί δεν συνοδεύονται από ολοκληρωμένη πρόταση. Δεν κατανοούν την αναγκαιότητα της συγκρότησης της πάλης των εργαζόμενων, ενάντια στους πραγματικούς εχθρούς.


Γιατί το σύστημα ζητά την ρεβάνς τώρα…
Στην εργατική τάξη τίποτα δεν χαρίστηκε, αντίθετα ότι κέρδισε, ότι κατέκτησε το εξασφάλισε μόνο μέσα από μακροχρόνιους και αιματηρούς αγώνες, και ας ακούμε για τους καλούς ηγέτες που φερανε την αλλαγή και έδωσαν δικαιώματα στο λαό. Το σύστημα, η αστική τάξη δηλαδή, ακόμα και όταν αναγκαζόταν σε υποχωρήσεις, όταν αναγκαζόταν να παραχωρήσει κάποιο δικαίωμα στους εργαζόμενους, από την επόμενη κιόλας προσπαθούσε να το πάρει πίσω.
Οι συνθήκες δουλειάς και ζωής των εργατών δεν ήταν απλώς σκληρές, αλλά βάναυσες κι απάνθρωπες. Ήταν υποταγμένοι στις αυθαίρετες ενέργειες και στους κανονισμούς των αφεντικών. Να τι διαβάζουμε σε έναν κανονισμό του γερμανικού εργοστασίου το 1838, που για την εποχή του θεωρούνταν ένα από τα πιο προχωρημένα στον κοινωνικό τομέα: «Κάθε εργάτης οφείλει να είναι πιστός και να υπακούει ανεπιφύλακτα, να φέρεται με ευπρέπεια μέσα και έξω από το εργοστάσιο και να αποδείχνει με το ζήλο του ότι έχει διάθεση να εργαστεί σε όφελος του εργοστασίου».
Θύματα μιας όλο και πιο άγριας εκμετάλλευσης και καταπίεσης, οι εργάτες θα αρχίσουν να προβληματίζονται. Στην αρχή, οι εργάτες σκέφτηκαν ότι η δυστυχία τους οφειλόταν στις μηχανές που τους εξόντωναν και τους πετούσαν μαζικά στην ανεργία. Έφτασαν στο σημείο να τις καταστρέφουν και να εναντιώνονται στη χρησιμοποίησή τους. Τελικά όμως πείστηκαν από την εμπειρία τους ότι μια τέτοια πράξη δεν μπορούσε να οδηγήσει στα αποτελέσματα που περίμεναν, ότι η πηγή των συμφορών τους δεν ήταν οι μηχανές, αλλά οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, η τάξη των καπιταλιστών που τους ρουφούσε το αίμα.
Η όξυνση των ταξικών και κοινωνικών συγκρούσεων οδήγησε σε πολιτικοποίηση την εργατική τάξη και τα πλατιά λαϊκά στρώματα. Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης ήταν η ανάπτυξη του επαναστατικού χαρακτήρα του αριστερού κομμουνιστικού κινήματος στη χώρα μας για πολλές δεκαετίες μέχρι τη ρεβιζιονιστική του στροφή. Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότερες καταχτήσεις της εργατικής τάξης της χώρας μας, βεβαίως και παντού στον κόσμο, κερδήθηκαν τη δεκαετία μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Όταν ισχυροποιήθηκε το κομμουνιστικό κίνημα, όταν η ταξική συνείδηση της εργατικής τάξης ήταν κυρίαρχη στη βάση του συνδικαλιστικού κινήματος.
Από τη δεκαετία του 70’, με τη γραμμή της ταξικής συνεργασίας που ακολούθησε το συνδικαλιστικό κίνημα με τα κόμματα της αστικής τάξης και αυτό για πολλές δεκαετίες, οδήγησε στην αποσυγκρότηση της εργατικής τάξης και του συνδικαλιστικού κινήματος. Αυτές οι εξελίξεις έδωσαν τη δυνατότητα στην αστική τάξη να κυριαρχεί στο συνδικαλιστικό κίνημα και στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, συμβιβασμένα και υποταγμένα στο κεφάλαιο ανέλαβαν τα ηνία.
Αν θέλαμε να βρούμε ένα σημείο αφετηρίας στην ανάδειξη, διαμόρφωση και εξέλιξη αυτών στόχων από πλευράς συστήματος να πάρει τη ρεβάνς θα την αναζητούσαμε κατά βάση στις ανατροπές της περιόδου 1989-1991. Τότε δεν τέλειωσε αλλά «αρχίζει η Ιστορία». Βάση αυτών των εξελίξεων ολοκληρώνεται μια διαδικασία ανατροπής των παγκόσμιων συσχετισμών.
Άμεσα αποτελέσματα των ανατροπών υπήρξαν η ανάδειξη σε θέση σχεδόν κυρίαρχου του δυτικού ιμπεριαλιστικού μπλοκ, δυνάμεων με επικεφαλής τις ΗΠΑ.
Η επιβολή όρων και ρυθμίσεων σε παγκόσμια κλίμακα κατά τα συμφέροντά του, πλασαρίστηκε με το ιδεολόγημα-ένδυμα της «παγκοσμιοποίησης».
Η ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων μαζών σε παγκόσμια κλίμακα, καθώς το νικημένο εργατικό κίνημα δεν μπορούσε να προβάλει αποτελεσματική αντίσταση.
Η παραπέρα διεύρυνση της ανισότητας στις ήδη άνισες ανταλλαγές ανάμεσα στις δυτικές ιμπεριαλιστικές νησίδες και στον υπόλοιπο κόσμο ήταν και αυτό μια αίτια.
Οι εξελίξεις αυτές οδήγησαν σε συσσώρευση κεφαλαίων στα χέρια δυτικών σε πρωτοφανή κλίμακα. Η κατάκτηση των πρώην σοσιαλιστικών χωρών, η προοπτική μετατροπής τους σε πεδίο δράσης της Δύσης, προσέφερε «επενδυτικές» ευκαιρίες ενώ η «Νέα Οικονομία» προσέφερε πεδίο πραγματικής μεγέθυνσης αγοράς.
Σε αυτό το πλαίσιο το κεφάλαιο κινήθηκε ανεξέλεγκτα. Η αισιοδοξία, η προσδοκία ακόμη μεγαλύτερων κερδών, η βεβαιότητα της συνέχειας, τροφοδοτούνταν και από μια πολιτική και στρατιωτική υπεροχή που έδειχνε να μην έχει αντίπαλο.Οι ιμπεριαλιστές της Δύσης μπορούσαν και πάλι να προβάλλουν σαν «ιδιοκτήτες του κόσμου». Μια δυνατότητα που τόσο «βάρβαρα και όμορφα» είχε ποδοπατηθεί από την Οκτωβριανή Επανάσταση, το κομμουνιστικό κίνημα και την ύπαρξη των σοσιαλιστικών χωρών.
Όλα έδειχναν ωραία και ανθηρά και φυσούσε αεράκι, μέχρι που έπιασε ο βαρδάρης…


Η κρίση…
Η κρίση είναι το πρόσχημα. Δεν αποτελεί ελληνική ιδιομορφία.
Στόχος του κεφαλαίου δεν είναι απλά η συρρίκνωση του εργατικού κόστους και η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, όπως λένε, αλλά η διάλυση και η εξαθλίωση της ίδιας της εργατικής τάξης. Στόχος του κεφαλαίου είναι η κατάργηση κάθε συλλογικής διαπραγμάτευσης, η καθιέρωση ατομικών διαπραγματεύσεων και ατομικών συμβάσεων, η διάσπαση των εργαζόμενων.
Η επίθεση που δέχεται η εργατική τάξη της χώρας μας είναι μέρος της επίθεσης που παγκόσμια έχει εξαπολύσει το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα ενάντια στους λαούς και την εργατική τάξη. Επίθεση που θα συνεχιστεί και θα δυναμώσει στα χρόνια που έρχονται.
Παρ’ όλη την ευκολία που έχει η κυβέρνηση νομοθέτησης όλων αυτών των αντεργατικών πολιτικών, που την κάνουν να φαίνεται πανίσχυρη, υπάρχει η λαϊκή οργή που εκφράζεται σε κάθε ευκαιρία που δίνεται στο λαό να αντισταθεί.
Την ίδια στιγμή ο λαός μας βλέπει να του καταστρέφουν κάθε μέρα το μέλλον και τα όνειρα για μια ζωή με αξιοπρέπεια. Ενώ οι συνέπειες της κρίσης του καπιταλισμού γίνονται όλο και πιο ορατές στην καθημερινότητα των εργαζομένων και των ανέργων, από τα ΜΜΕ όμως γίνεται μια τεραστία προσπάθεια να παρουσιαστεί όλη η επίθεση που δεχόμαστε σαν ένα φυσικό επακόλουθο της κρίσης και πως είναι φυσιολογική η σφαγή των δικαιωμάτων μας.
Όλα τα αντιλαϊκά μέτρα δεν είναι προσωρινά αλλά έρχονται για να μείνουν και μετά την κρίση. Εξοντωτικές εργασιακές σχέσεις που θα διαμορφώσουν έναν σύγχρονο εργασιακό μεσαίωνα, με κεντρικό στόχο να μετατρέψουν τον εργαζόμενο σε ένα εργαλείο, χωρίς δικαιώματα, χωρίς σταθερή δουλειά, χωρίς σταθερό μισθό, χωρίς κοινωνική ασφάλιση, περίθαλψη.








Πώς παλεύει το σύστημα…
Αποφασισμένη να αποδείξει στο κεφάλαιο και στην Τρόικα, ότι είναι μια χρήσιμη κυβέρνηση, για να διατηρήσει τον ρόλο του υποτακτικού, ότι μπορεί να πετύχει τον στρατηγικό στόχο, προχωρά στην κατάργηση της μόνιμης και σταθερής δουλειάς, στο ξεπούλημα του πλούτου της χώρας, στην ιδιωτικοποίηση όσων δομών παράγουν κέρδος και μετατρέπει την δουλειά σε δουλεία, την ανεργία σε κοινό χαρακτηριστικό των ανθρώπων του μόχθου και ιδιαίτερα των νέων, την φτώχεια σε επιδημία, την εξαθλίωση σε καθημερινότητα.
Πρέπει να δημιουργηθεί κλίμα γενικής ανασφάλειας και αβεβαιότητας, να τρομοκρατήσουν τους εργαζόμενους και τους άνεργους και να τους οδηγήσουν στην απελπισία, να διαμορφώσουν ένα λαό φοβισμένο, στα όρια της επιβίωσης. Στην εξυπηρέτηση του στόχου τους δεν διστάζουν να χρησιμοποιούν αντιδραστικές πρακτικές που φέρνουν στο νου άλλες εποχές και καταστάσεις.
Η πολιτική αυτή έχει εφαρμοστεί παντού ενάντια στους λαούς με στόχο να τους καθηλώσει, να τους κάνει να νοιώσουν αδύναμοι, νικημένοι. Το καπιταλιστικό ιμπεριαλιστικό σύστημα συγκροτείται και έχει τα μέσα προπαγάνδας, χειραγώγησης και βομβαρδίζει τον λαό με τις αστικές ιδέες σε όλη τη ζωή του, για να τον πείσει ότι είναι μονόδρομος. Δεν θα μπορούσε αλλιώς να δεχτεί κάποιος ότι είναι δίκαιο να τον εκμεταλλεύονται.


Τα όπλα του συστήματος…
Η φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής γίνεται καθημερινότητα με σκοπό να τρομοκρατήσει τον λαό, να επιβάλλει την ακινησία και τον φόβο, να τον πείσει ότι η πολιτική της θα εφαρμοστεί έτσι και αλλιώς.
Επιτάξεις απεργών του ΜΕΤΡΟ, των ναυτεργατών, χτύπημα στους αγρότες και σε όποιον σηκώνει κεφάλι.
ΜΑΤ και χημικά στη νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ και συλλήψεις των συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ.
Στη Χαλυβουργία, στο ΣΜΑ Ευκαρπίας,στους εργολαβικούς του ΑΠΘ, στις διαδηλώσεις, στην Χαλκιδική με προσαγωγές και απαγωγές αγωνιστών στη Χαλκιδική.
Σχεδιάζουν την κατάργηση του δικαιώματος της διαδήλωσης με προτάσεις για περιορισμό των πορειών, με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου καταργώντας ακόμη και την δικαιοδοσία του αστικού κοινοβουλίου. Καλλιεργούν κλίμα «τρόμου» και ταυτίζουν κάθε μαζική κινητοποίηση με τη τρομοκρατία.
Σε όλο αυτό, συνδράμει και η φασιστική συμμορία της Χ.Α που με αποπροσανατολισμό από τα πραγματικά προβλήματα μεταφέρει την πολιτική αντιπαράθεση σε θέματα μετανάστευσης αλλά και με επιθέσεις σε μετανάστες και αγωνιστές δημιουργεί κλίμα φόβου.


Είναι το κεφάλαιο ένα συμπαγές οργανισμός….?
Φυσικά και όχι, το έχουμε δει, το έχουμε βιώσει και θα το ξαναδούμε… Χωρίς περιορισμό της γενικότητας του κανόνα θα αναφερθώ σε μια πρόσφατη περίπτωση επιγραμματικά.
Κύπρος
Οι εξελίξεις στην Κύπρο δείχνουν ένα παιχνίδι ορίων, αντοχών αλλά και μέτρημα συσχετισμών στην ευρύτερη περιοχή. Η Ρωσία επιστρέφει στην μεσόγειο, η Γερμάνια με το προσωπείο της ΕΕ σε πλήρη εξάρτηση, οι ΗΠΑ με το προσωπείο του Ισραήλ. Οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές θέλουν το ξεπέταγμα των Ρώσων από την Κύπρο, την ίδια ώρα που οι τελευταίοι ψάχνουν ευκαιρία και τρόπους να ενισχύσουν την παρουσία τους στην περιοχή. Δεν ξέρουμε αν αυτό το ιμπεριαλιστικό παιχνίδι θα λήξει ή θα πάρει μεγάλες διαστάσεις.
Παρά τον συμβιβασμό για την διάσωση σε εισαγωγικά της Κύπρο κανένας δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα αν αφήνονται περιθώρια στους ρώσους να μείνουν και να διευρύνουν το ρόλο τους στην περιοχή που τους ενδιαφέρει και ενεργειακά αλλά και λόγω Συρίας και της μέσης ανατολής. Σίγουρα αυτός ο καινούριος συμβιβασμός θα υποβαθμίσει το ρόλο της κυπριακής αστικής τάξης, με τις όποιες επιπτώσεις φέρει αυτό στις ελληνοτουρκικές, ελληνοκυπριακές και τουρκοκυπριακές σχέσεις.
Το σίγουρο είναι πως όταν μαλώνουν τα βουβάλια την πληρώνουν τα βατράχια δηλαδή ο λαός.


Εμείς τι κάνουμε…
Εδώ θα μπορούσαμε απλά να πούμε ότι πρέπει να ξεσηκωθούμε, να βγούμε στο δρόμο και να φωνάξουμε, όχι ότι αυτό δεν έχει βαρύτητα αλλά η ίδια η ζωή έχει δείξει πως αν αυτή η αντίδραση δεν γίνει συνειδητή πολιτική αντίσταση μπορεί πολύ εύκολα να αφομοιωθεί και να αλλοιωθεί, δηλαδή να της αλλάξουν τα φώτα. Το είδαμε έξαλλου και στο κίνημα τον πλατειών.
Οι μάχες πρέπει να δοθούν στους χώρους που οι εργαζόμενοι και ο λαός υποφέρουν από τα δυσβάσταχτα χαράτσια που επιβάλλουν η κυβέρνηση και το κεφάλαιο στην δουλειά, στην γειτονιά, στον ΟΑΕΔ, συνδέοντας αυτές τις μάχες με την κεντρική πολιτική κατεύθυνση της αντίστασης στην επίθεση, συγκροτώντας πλατιές επιτροπές πραγματικής λαϊκής οργάνωσης και δράσης.
Ο εργαζόμενος και ο άνεργος σ’ αυτή την πορεία, έχει να παλέψει με τις αστικές απόψεις που κουβαλούσε και του έβαζαν φρένο όλα αυτά τα χρόνια, που τις δημιούργησε ένα σύστημα παντοδύναμο που σε όλες τις εκφράσεις της ζωής του τον εκβιάζει, τον απειλεί, τον τρομοκρατεί και τον κάνει να νοιώθει αδύναμος απέναντί του.
Έχει να αναθεωρήσει την λογική της ανάθεσης που του πρότειναν στα σωματεία και αστικά και όχι μόνο κόμματα, να κοντραριστεί με τις αυταπάτες που σκορπίζονται απλόχερα απ’ αυτούς που θέλουν να πάει το πράγμα εκεί που βολεύει … στις εκλογές.


Πώς θα γίνουν αυτά…
Φυσικά όλες αυτές οι μάχες που έρχονται δεν πρέπει να βρουν κανένα μόνο του να τις αντιμετωπίσει γιατί τότε θα έρθει η ηττοπάθεια και η απογοήτευση, εδώ χρειάζεται η πρωτοβάθμια συγκρότηση, μια συλλογικότητα, μια συσπείρωση ή μια επιτροπή.Εκεί θα συζητάει, θα εμβαθύνει, θα αναγνωρίζει την πολιτική πραγματικότητα.Θα κατανοεί ότι η επίθεση είναι πολιτική.
Επιτροπές και πρωτοβουλίες σε γειτονιές, σε σχόλες, στην δουλειά ,στα σωματεία και σε όλους τους μαζικούς χώρους. Τις μορφές και τους τρόπους αγώνα θα του μάθουν και θα τους δημιουργήσουν ίδιοι οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι μες από τα λάθη και των αγώνα.
Σκοπός είναι ένα να συγκροτηθεί η εργατική τάξη σαν τάξη για τον εαυτό της για να μπορεί να σαρώσει όλη αυτή την αντεργατική και αντιλαϊκή καταιγίδα και να πάρει πίσω όλα τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις που μας έχουν πάρει…



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου