Τρίτη 30 Ιουνίου 2015

Στους δρόμους θα κριθεί το δίκιο


Ο Κώστας ξύπνησε νωρίς. Δεν είχε κοιμηθεί πάνω από ένα δίωρο. Δύο μήνες τώρα που δεν τον πιάνει ύπνος. Αυτόν που από παιδί στο χωριό, και πιο μετά στο εργοστάσιο που δούλευε, 7 παρά τέταρτο ήταν στο πόδι. Δύο χρόνια απολυμένος. Στην αρχή την πάλευε. Λίγο η αποζημίωση, λίγο οι (απολυμένοι) φίλοι του από το εργοστάσιο που πίνανε καμιά μπύρα, που μαζί αγωνίζονταν για να πάρουν τις δουλειές τους πίσω. Μέχρι εκείνη την μέρα που απολύθηκε δεν είχε καταλάβει τι είναι αυτό που όλοι λέγανε κρίση. Επαφές πολλές δεν είχε, τηλεόραση, άντε και κανά καφενείο. Και ξαφνικά. ΑΠΟΛΥΕΣΑΙ ! Τούβλο στο κεφάλι. - Μα γιατί, δε κάνω καλά την δουλειά μου ;  - Πως θα ζήσω τα παιδιά μου, άλλη δουλειά δεν ξέρω. Στην αρχή νόμιζε πως θα βρει αλλού. Μα δουλειές δεν υπήρχαν. Του φαίνονταν παράλογο να θέλει να προσφέρει τα χέρια του και να μην έχει κάπου να δουλέψει Γνωρίστηκε με άλλους συναδέλφους του εργάτες και άρχισε να καταλαβαίνει ότι όλοι είναι πάνω κάτω στην ίδια μοίρα. Έτρεξε σε αφισοκολλήσεις, πορείες, προπαγάνδα για μποϋκοτάζ στα προϊόντα του εργοστασίου.
Περίμενε να βρει πολλούς συμπαραστάτες γιατί ήξερε ότι έχει δίκιο. Περίμενε και ότι όλοι αυτοί που χρόνια του έλεγαν από τις τηλεοράσεις ωραία λόγια θα είναι δίπλα του. Δεν ήταν. Και έτσι άρχισε σιγά σιγά να απογοητεύεται. Τα λεφτά τελείωναν και ο γιος του να γυρνά με κάτι περίεργους τύπους. Άρχισαν να τον ζώνουν τα φίδια. Με την γυναίκα του άρχισε να γίνεται απότομος, γκρίνια απλώθηκε παντού. Ως που μια μέρα έμαθε ότι έρχονται εκλογές. Άκουσε ότι Η ΕΛΠΙΔΑ ΕΡΧΕΤΑΙ, και απελπισμένος όπως ήταν έτρεξε να τη βρει εκεί από όπου του λέγανε ότι θα έρθει. Ψήφισε, είπε και σε 5 χωριανούς του. Και ήλπιζε να γίνουν τα πράγματα καλύτερα. Οι εκλογές πέρασαν ο Κώστας παραμένει άνεργος και είναι 2 φορές απελπισμένος.
  ► Αφού ξύπνησε πέρασε από το καφενείο. Τον ρώτησαν - Τι θα ψηφίσεις ναι ή όχι ; - Σε ποιο πράγμα ; Του είπαν. Γύρισε σπίτι, το σκέφτηκε, το ξανασκέφτηκε. Εκεί που πήγαινε να καταλήξει, θυμήθηκε ότι την προηγούμενη φορά που βάσισε την ελπίδα του στην κάλπη απομονώθηκε από τους συναδέλφους του που μαζί παλεύανε. Και τότε ξανακατέβηκε στο καφενείο. - Ρε παιδιά, αυτοί που με απολύσανε με ρωτήσανε; Αυτοί που μας κλέβουν τόσα χρόνια τι τους έπιασε και θα μας ακούσουν ; Άκουσε διάφορες απαντήσεις. Το σκέφτηκε ξανά και είπε :  - Κυρά Σούλα να πάρω ένα τηλέφωνο ; Πήρε τον Νίκο, φίλο και συνάδελφο από το εργοστάσιο. - Πότε έχουμε παρέμβαση ; Από σήμερα ξαναέρχομαι μαζί σας να παλέψουμε για την δουλειά μας, δεν μένω άλλο βυθισμένος να περιμένω να με σώσουν !                                                          
 Ο Κώστας δεν είναι στην ουρά μαζί μας. Ήρθε προχθές πήρε 60 ευρώ και ψάχνει τι να κάνει. Πριν γυρίσετε σπίτι σας κοιτάξτε γύρω σας. Θα δείτε πολλούς Κώστηδες, Λίγο λιγότερο, λίγο περισσότερο, όλοι Κώστηδες είμαστε. Η ελπίδα βρίσκεται στο να οργανώσουμε τις αγωνίες μας σε αγώνες. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι μόνο δημοκρατία δεν είναι το να επιλέγουμε ανάμεσα σε διλλήματα που θέτουν άλλοι για μας. Πρέπει στην πράξη να απορρίψουμε και τις δύο προτάσεις (δανειστών και κυβέρνησης), καθώς και κάθε πρόταση που καλεί να διαλέξουμε με ποιο σχοινί θα κρεμαστούμε. Ο δρόμος για να μπορούμε να σταματήσουμε την επίθεση, να μπορούμε κάποτε εμείς να ορίζουμε τα διλήμματα, περνάει μέσα από την απόρριψη και την αντίσταση σε κάθε μορφή πολιτικής που μας κλέβει τις ζωές.
Η ΕΛΠΙΔΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΧΑΡΙΣΤΗΚΕ, ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΕΙΡΗΝΗ, ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΛΑΟΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ, ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΚΟΥΜΑΝΤΟ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΟΥ
ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΔΕΝ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΕ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΛΛΟΙ ΘΕΤΟΥΝ, ΑΛΛΑ ΚΑΤΑΚΤΙΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΠΑΛΗ, ΑΓΩΝΑ, ΘΥΣΙΕΣ, ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟ, ΤΟΝ ΓΕΙΤΟΝΑ, ΤΟΝ ΑΝΕΡΓΟ, ΤΟΝ ΑΠΟΛΥΜΕΝΟ, ΤΟΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗ ΠΟΥ ΔΟΥΛΕΥΕΙ ΔΙΠΛΑ ΜΑΣ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου