Να ειμαστε ρεαλιστες! Να ζηταμε το αδυνατο!

 (Ερνέστο Τσε Γκεβάρα)

Μετά και τη χθεσινή ημέρα διαπιστώνω ότι γίνεται μια προσπάθεια να θεωρηθεί ο Τσίπρας προδότης, ότι μας πούλησε, ότι είναι κάθαρμα, δεν είχε αγνές προθέσεις κλπ. Είναι μια προσπάθεια ανακύκλωσης των αυταπατών για φιλολαϊκή λύση εντός του συστήματος. Είναι μια προσπάθεια ανεύρεσης νέου ΣΥΡΙΖΑ είτε  θα λέγεται Αριστερή Πλατφόρμα, είτε ΑΝΤΑΡΣΥΑ, είτε κάποιος συνδυασμός και των δύο μαζί  με κάποιον άλλο.

   Αναγνωρίζω ότι είναι δύσκολο για κάποιον άνθρωπο που έχει δομήσει τη σκέψη του γύρω από μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, γύρω από ένα συγκεκριμένο "σχέδιο" να αναγνωρίσει ότι όλα όσα είχε στο νου του απλώς δεν γίνονται, είναι ανέφικτα. Όμως, δεν πρέπει να πέφτουμε στην ίδια παγίδα. Φιλολαϊκή λύση εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης δεν υπάρχει εντός του συστήματος. Στον καπιταλισμό, η εξουσία είναι στα χέρια της αστικής τάξης και η διακυβέρνηση εναλλάσσεται από κόμματα που εκπροσωπούν τα συμφέροντά της. Σε περίπτωση εκτροπής, έχει όλες τις δυνατότητες και δυνάμεις να παρεμβαίνει στις εξελίξεις και να προωθεί τα σχέδιά της, δεν κάθεται, ούτε κάθισε ποτέ με σταυρωμένα τα χέρια απέναντι στις εξελίξεις.

   Και αυτό τι σημαίνει δηλαδή, δεν κάνουμε τίποτα, δεν μπορεί να γίνει τίποτα;  Αν η λύση της ανατροπής αυτού του συστήματος είναι δύσκολη και μακρινή, η λύση μιας "άλλης κυβέρνησης" φιλολαϊκής απλά δεν υπάρχει καθώς θα δώσει  τα ίδια δεδομένα που έδωσε το εγχείρημα ΣΥΡΙΖΑ. Ο Τσίπρας δεν απέτυχε γιατί δεν είχε καλές προθέσεις, ούτε γιατί έγινε προδότης, ούτε γιατί δεν είναι καλός διαπραγματευτής. Απέτυχε απλά γιατί οι συσχετισμοί είναι δεδομένοι. Απέτυχε γιατί η κυβέρνηση δεν είναι το ίδιο πράγμα με την εξουσία. Η εξουσία ποτέ δεν έπαψε να βρίσκεται στα χέρια της ντόπιας αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστών (ΕΕ και ΗΠΑ). Είναι δύσκολο να καταλάβουμε ότι η λύση δεν θα είναι ούτε εύκολη, ούτε άμεση, ούτε ανώδυνη. Θα εξακολουθούμε όμως να επιλέγουμε πάντα σε σχέση με το λιγότερο κακό; Πόσες υποχωρήσεις θα κάνουμε σκεπτόμενοι το λιγότερο κακό;

   Ε όχι λοιπόν, δε θα πέσουμε στην παγίδα. Δεν θα αναζητήσουμε το λιγότερο κακό (το οποίο αντικατέστησε το λίγο καλύτερο). Θα τα διεκδικήσουμε όλα. Όλα όσα έπρεπε να είναι δεδομένα. Να έχουμε δουλειά, να πληρωνόμαστε, να μπορούμε να ζούμε από τη δουλειά που κάνουμε, να βλέπουμε τους γονείς μας και τους παππούδες μας να παίρνουν συντάξεις και να μπορούν να ζουν με το κεφάλι ψηλά, όπως όταν δούλευαν. Να έχουμε δικαιώματα στην υγεία, στην παιδεία, να μη βλέπουμε φίλους και αδέρφια να χάνουν τη ζωή τους στην πρακτική (όπως η κοπέλα στη Ζάκυνθο). Να έχουμε δικαίωμα στην πρώτη κατοικία και να μην μας πετάνε έξω οι τράπεζες και οι τοκογλυφική μηχανισμοί. Από αυτά δεν πρέπει να κάνουμε πίσω. Παράλογο είναι να μην είναι έτσι η ζωή μας, όχι να είναι. Και αν δεν χωράει σε αυτόν τον κόσμο μια τέτοια ζωή, τότε θα αγωνιστούμε να φτιάξουμε ένα νέο κόσμο, μια κοινωνία που θα χωράει τα όνειρά μας. Μήνα με το μήνα, χρόνο με το χρόνο, θα ανατρέπουμε σταδιακά τους συσχετισμούς ώστε η μέρα που θα μπορούμε να ζούμε με αξιοπρέπεια θα έρθει πιο κοντά. Στη δουλειά, στις γειτονιές, στα σχολεία και στις σχολές θα οργανωθούμε με το δίπλα για να ανατρέψουμε ότι στερεί τη ζωή και το μέλλον μας. Και αυτή η μάχη ξεκινά από την αντιπαράθεση με το νέο μνημόνιο. Σε αυτό το ραντεβού η νεολαία θα είναι στην ώρα της και προετοιμασμένη.

Γ. Α. Μέλος της Πρωτοβουλίας νέων εργαζομένων και ανέργων